Een installatie aan de rand van de ronde watervijver, twee tegenover elkaar staande spiegelende silhouet sculpturen, bestaande uit spiegelende lamellen, door speling van wind in tussenruimten kan natuurlijk geluid ontstaan. Het werk is specifiek voor de tentoonstelling Narcissus in park Vijversburg gemaakt.

Ik ben uitgegaan van Narcissus die beeldschoon was en een lang leven beschoren zou zijn als hij maar nooit zichzelf zou zien, zichzelf zou spiegelen. Het liefst was hij alleen buiten in de natuur in gezelschap van dieren. Hij wees alle geliefden af. Maar de nimf Echo smachtte, verlangde en wachtte zolang op hem dat ze dunner en dunner werd, ze werd doorschijnend en verdween helemaal, alleen haar stem bleef over “Echo”. Per ongeluk spiegelde Narcissus zich in een bron en werd verliefd op zijn spiegelbeeld/evenbeeld. Kon zich niet meer losmaken en ging er helemaal in op, wilde het spiegelbeeld/evenbeeld aanraken, omhelzen en een kus geven en verdronk.

Ik probeer de toeschouwer/participant een gelaagd ruimtegevoel te laten waarnemen. Door een installatie die constant verandert/transformeert, net als een persoon of het weer. Licht, tijd van de dag, een veranderende gezichtshoek, beweging door ruimte en tijd, het creëren van volume zonder teveel massa, maakt deel uit van deze verandering. De watervijver is een sociale ontmoetingsplek in het algemeen en specifiek is de waterspiegel als onderdeel van de installatie, het zet een beeld binnen een beeld. Voor de bewegende toeschouwer/participant transformeren de sculpturen. De spiegelende silhouet sculpturen reflecteren naar zichzelf, de omgeving en spelen met de perceptie van de passerende toeschouwer/participant. De manier waarop het werk er uitziet en ervaren wordt veranderd door beweging en perceptie. Er is een optische ervaring, een herdefiniëring van de rol van het licht, het verkennen van optische illusies. De spiegeling van de omgeving geeft een de-materialisering van de silhouetten en produceert een gesloten systeem van zelfabsorbering, de reflectie van het zelf is reabsorberend.

Getransformeerde reflecties zijn een dialoog tussen het zelf en de wereld om ons heen. Spelen met de echte en reflecterende aard, als een soort verdwijnen en opnieuw verschijnen. Er ontstaat een vermenging van grenzen door duwen en trekken tussen vaste stof en ruimte. Het een wordt het ander, stroomt over in de ander. Grenzen vervagen, negatieve ruimte wordt positieve en positieve negatieve. Vragen over wat is materie, wat is vorm. De grenzen van het lichaam en het idee dat een mens bestaat uit alle dingen om hen heen onderzoeken. De vijverspiegel brengt verschillende sferen bij elkaar. Er kunnen associaties ontstaan tussen bij elkaar gebrachte personen, dieren, objecten en omgevingen. Het kan de diepte versterken en ruimtes en omgeving groter laten lijken, of de grenzen van het lichaam en het landschap laten zien. Door spiegelingen details en aanscherpen van het kijken ontdekken, die bijdragen aan de identiteit van de plek. De spiegel weerkaatst lichtdeel dat van een onderwerp voor de spiegel komt. Het spiegelbeeld/evenbeeld is meestal beperkt. De waarnemer ziet alleen gereflecteerd licht. In het wateroppervlak, een horizontale spiegel, zie je een “spiegelschrift”, links en rechts zijn niet verwisseld, het zorgt voor een verdubbeling, voor symmetrie.

Door afspiegeling, reflectie, of schaduw van zichzelf, gaan mensen op zoek naar hun identiteit en zoeken een herkenning van het beeld wat anderen ons voorhouden. Maar dat vinden we nooit volledig. Onze identiteit is subjectief. Echo als een innerlijke zelfreflectie van de toeschouwer/participant, een persoonlijke beweging van bewustzijn, waardoor de wereld kan worden onderzocht, ondervraagd en getransformeerd. Een spiegel kan voor dubbele betekenissen en verschillende interpretaties zorgen en een vertekend beeld van de werkelijkheid geven, wat natuurgetrouw aanvoelt. Het is een momentopname.