Een van de meest bekende symbolen van communicatie is de tekstballon of spreekblaasje. Het is een van de beschikbare methodieken om beeld -en tekstdimensies te verwerken en heeft betrekking op de verbinding- en verankeringrelatie tussen de visuele en verbale dimensies met als doel de symbiose tussen beeld en tekst te intensifiëren.

Bij de tekstballon als autonoom beeld zijn vorm en kleur onlosmakelijk met elkaar verbonden, waarbij de vorm het verhaal is en de kleur de toon.

Aristoteles schreef dat sinds de prehistorie geluiden een poging zijn om ruimte te bezetten, ons hoorbaar te willen maken.

Voortbordurend hierop schrijft Peter Sloterdijk in zijn boek “Sferen” dat mensen zich in bollen van geluiden en klanken hullen om zo onderscheid aan te brengen tussen de groep waarin men leeft en zijn directe omgeving. Hij noemt deze omgevingen sferen.

De driedimensionale tekstballonnen zijn drager van een sfeer. Het zijn “waarnemingseilanden” of “verdichtingen van realiteit”. Ze sijpelen zachtjes onophoudelijk hun omgeving binnen en omgekeerd. Ze reflecteren algemene menselijke gevoelens.